Είναι εξαιτίας της γλώσσας που εμείς και οι γείτονές μας (μπορούμε να) «ζούμε σε διαφορετικούς κόσμους» ακόμα και όταν ζούμε στον ίδιο δρόμο.
Εκείνο το οποίο σημαίνει αυτό, είναι πως η λεκτική βία δεν είναι μια δευτερεύουσα διαστρέβλωση, αλλά το ύστατο καταφύγιο οποιασδήποτε ανθρώπινης βίας ειδικότερα.»
«Έτσι ακριβώς, όταν έχουμε να κάνουμε με την εικόνα ενός φρενήρους πλήθους, να επιτίθεται και να κατακαίει κτίρια και αυτοκίνητα, να λυντσάρει ανθρώπους, κλπ,
δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τα πλακάτ που μεταφέρουν και τις λέξεις οι οποίες υποστηρίζουν και δικαιολογούν τις πράξεις τους.»
Slavoj Zizek: Violence (ProfileBooks) (μετάφραση δική μου)
Η βία, τι κάνουμε με τη βία; το μίσος, την υπέρμετρη, την τυφλή βία, αυτή τη βία που φωλιάζει στα κρυφά, κάτω από διαστρεβλωμένες γενικές επιταγές, γενικεύσεις, καθήκοντα και εντολές,
κάτω από κουκούλες, στα κρυφά,
ανεύθυνη, απρόσωπη,
δειλή, ύπουλη, δόλια ...
Το πλήθος είναι μια καλή πρόφαση, μια καλή ασπίδα, μια καλή κρυψώνα.
Αυτό το μεγάλο κύμα, το πλήθος το απρόσωπο, είναι μια καλή κρυψώνα,
για να κρύψει κανείς το πρόσωπό του, για να μην έχει συνέπειες,
για να μην έρθει αντιμέτωπος με τον πραγματικό άλλο,
για να ξεφύγει από την κρίση, για να μπορέσει να είναι ανάξιος,
για να μπορέσει να είναι ποταπός,
να καταστρέψει χωρίς να καταστραφεί,
να προκαλέσει, να ζήσει τη σαδιστική απόλαυση,
να διχαστεί, να αποπροσωποποιηθεί.
Τι κάνουμε με τη βία; με την υπέρμετρη, την τυφλή βία;
τη βία την αναξιοπρεπή,
τη βία που δεν έχει καν υπόβαθρο ιδεολογικό,
τη βία που είναι ζωώδης, ασυμβολοποίητη, ασύμβατη, παράλογη;
τη βία που είναι αδιάκριτη,
που στρέφεται εναντίον αυτών των ίδιων των γειτόνων μας,
αυτών των ίδιων των ανθρώπων που μένουμε μαζί τους στον ίδιο δρόμο;
που καταστρέφει αυτούς τους ίδιους τους ανθρώπους που μας μοιάζουν.
μοιάζουν οι θύτες και τα θύματα;
είναι οι θύτες από μια άλλη πλευρά;
από την άλλη πλευρά ενός αγεφύρωτου χάσματος;
είναι αυτό το χάσμα ... "γλωσσικό"; (με την έννοια που δώσαμε στον όρο)
είναι τόσο ... ανίκανος ο κόσμος των θυτών;
τόσο ανίκανος,
ώστε να φτάνει να ορθώσει δόλια αυτή τη δολοφονική διεστραμμένη ... "ικανότητα",
αυτή την ... ομιλία-πράξη-σήμα-σύμβολο ; ...
είναι αυτό μια πράξη απελπισίας; είναι αυτό μονάχα μια πράξη απελπισίας; μιας "ανυπόφορης δυσχέρειας";
«μια βίαιη πράξη διαμαρτυρίας που δεν απαιτεί τίποτα»,
μονάχα τη βία, αυτή την εκτόνωση, το έγκλημα, τη δολοφονία, τη φωτιά,
τη βία χωρίς πρόγραμμα «ούτε καν ομιχλώδες» ...
Άναρθρη βία, χωρίς φωνή, ανίκανη να αρθρώσει λόγο, να αρθρωθεί, να συναρθρωθεί ...
Είναι έτσι;
«Τι εξυπηρετεί άραγε η φημισμένη μας ελευθερία επιλογής, όταν η μοναδική επιλογή είναι μονάχα να παίξει κανείς με τους κανόνες και η (αυτό-)καταστροφική βία;»
«Ένα ανυπόφορο βάρος δυσφορίας» …
«μια ανικανότητα να εντοπίσουν την εμπειρία της κατάστασής τους εντός ενός όλου με νόημα» …
«μια έκρηξη χωρίς συγκεκριμένες κοινωνικο-οικονομικές ρίζες»
Είναι έτσι;
Μια πράξη άμεση, μια πράξη φανερή, ολοφάνερη, σοκαριστική,
μια πράξη για φανέρωση ...
Είναι έτσι;
Είτε το θέλετε είτε όχι είμαστε εδώ.
Αυτό μοιάζει να λένε;
Από την περιοχή του κρυφού και του κρυμμένου έρχονται στο φως;
Δεν μπορείτε να αγνοήσετε την ύπαρξή μας,
δημιουργούμε πρόβλημα, είμαστε πρόβλημα,
υπάρχουμε και εμείς,
είναι η ώρα και η ευκαιρία μας να φανούμε.
Αυτό είναι το μήνυμα;
Άλλωστε πως θα μπορούσαν ποτέ οι δολοφόνοι να οργανώσουν μια απλή ειρηνική πορεία;
(είναι απόβλητοι και απεχθείς)
Είμαστε απόβλητοι και απεχθείς όμως υπάρχουμε κι εμείς.
Η δημοσιότητα είναι μεγάλη απόλαυση.
«Το μέσο είναι το μήνυμα».
Αυτό μοιάζει να λένε;
Μοιάζει σχεδόν με εθιμοτυπική κοινωνική φόρμουλα.
Μοιάζει να προκαλούν και να ελέγχουν τα όρια ...
Είστε εδώ; μας ακούτε; μας βλέπετε;
Παλεύουν για ένα δύσκολο ανύπαρκτο μοναχικό δειλό απελπισμένο … νόημα;
Παλεύουν για ένα (ανύπαρκτο) νόημα (;)
Δεν έχουν άλλη επιλογή, έχουν ;
Μια οργισμένη, μια θυμωμένη διαδήλωση είναι η ευκαιρία τους;
Μοιάζει σχεδόν σαν κοινωνικό εθιμοτυπικό.
Έτσι θα δείξουν πως υπάρχουν ... ;
Έτσι θα δείξουν πως ...
Έχουν να δείξουν τίποτα ; έχει να δείξει τίποτα αυτό το τυφλό acting out ;
Από τη μία η εικονική πραγματικότητα, αυτή η φαντασματική, η φασματική διάσταση της γλώσσας, των φαντασιώσεών μας, των επιθυμιών μας, των εικόνων του γλωσσικού-συμβολικού δικτύου που κουβαλάμε, και από την άλλη … ο άλλος, οι άλλοι, ο Άλλος, ένας άλλος κόσμος, πολλοί άλλοι κόσμοι.
Αλληλεπιδρούμε με αυτούς λες και δεν υφίστανται πραγματικά, λες και δεν υπάρχουν πραγματικά, λες και είναι άυλες, ασώματες οντότητες ενός εικονικού κόσμου, ενός κόσμου ατιμωρησίας, λεκτικής και φαντασιακής αυθαιρεσίας, εικονικής «συνάντησης».
Που μπορούμε να συναντηθούμε πραγματικά; πως μπορούμε να συναντηθούμε; να δούμε τον κόσμο με τα μάτια του άλλου; να νιώσουμε τον κόσμο σαν να είμαστε αυτός, σαν να είμαστε αυτοί, σαν να είμαστε ο άλλος;
Υπάρχει χώρος γι’ αυτό; υπάρχει χρόνος γι’ αυτό; υπάρχει φροντίδα γι’ αυτό; υπάρχει φροντίδα γι’ αυτή την βασική επικοινωνία, γι’ αυτή τη βασική και συνεχή ενημερότητα, όπου εγώ κι εσύ μπορούμε να νιώσουμε ότι είμαστε ο εαυτός μας, ότι έχουμε μιλήσει και ότι έχουμε ακουστεί, ότι μας έχουν δώσει, ότι μας έχουμε δώσει το ζωτικό μας χώρο, και χρόνο, ότι μας έχουμε δώσει την αποδοχή που έχουμε ανάγκη, την αναγνώριση που έχουμε ανάγκη, την αξιοπρέπεια που έχουμε ανάγκη.
Υπάρχει κάποιος απλός τρόπος γι’ αυτό;
«Μπορούμε να κάνουμε διαχωρισμό, με κάποιο απλό τρόπο,
μεταξύ του πραγματικού (άλλου) και της εικόνας που έχουμε για αυτόν;
Αυτή η εικόνα υπερ-καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο βιώνω τον πραγματικό (άλλο)
και ακόμα περισσότερο, επηρεάζει τον τρόπο που (ο άλλος) βιώνει τον εαυτό του.»
Κυπριωτάκης Νίκος
Ελάχιστος φόρος τιμής
ΑπάντησηΔιαγραφήστα τέσσερα θύματα (και τα όνειρά τους ...)