Η βία εμφανίζεται καμιά φορά ασυγκράτητη, απρόβλεπτη, τρομακτική, η βία και η βία στη βία, όλος αυτός ο μανιασμένος κύκλος, τα λάθη της, οι ενοχές της, ο θυμός της, οι διεκδικήσεις της, το μένος της, η χοντροκοπιά της, η τύφλωσή της, οι φωνές και τα ουρλιαχτά της.
Ανάκατες επιθυμίες, εκδίκηση, ληστρικές καταστροφές, εκφράσεις και εκφραστικότητες αντιφατικές, πολεμικές, ένα δίκτυο πολέμου, όπου όλα αναιρούν όλα τα άλλα, καμία σύμπραξη, καμία ειρήνη, αυτοί που έχουν και αυτοί που δεν έχουν, αναποτελεσματικότητα, χάος, μηδενισμός, κλειστά πανεπιστήμια, κλειστά σχολεία …
Κλειστά σχολεία …
Και ο μεγάλος «παιδαγωγός» η τηλεόραση …
Με κουκούλες πάμε να καταστρέψουμε, πάμε να χτυπήσουμε και να χτυπηθούμε, να εκδικηθούμε, να κραυγάσουμε, να ληστέψουμε, να κλέψουμε, να αποσπάσουμε, να κάνουμε κακό, να κυριαρχήσουμε, να νικήσουμε, να παλέψουμε με τα γνωστά φαντάσματα, να δημιουργήσουμε καινούργια,
Με κλειστά πανεπιστήμια, με κλειστά σχολεία …
Τι τα θέλουμε τα σχολεία; …
Δεν είναι καλύτερα να κλείσουν τα σχολεία, να κλείσουν όλα, μονάχα η τηλεόραση να μείνει ανοιχτή, να μένει συνεχώς ανοιχτή, Να έχουμε φαγητό στο ψυγείο, games και dvd, να διακόψουμε, να ξεφύγουμε, να κάνουμε διακοπές διαρκείας, να πετάξουμε από πάνω μας αυτή την πίεση και τον ασφυκτικό κλοιό της μη δημιουργικής, της μη παραγωγικής οικονομίας …
Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν καλά, καλύτερα ίσως από τους γονείς τους, καλύτερα από τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους. Ποιο θα είναι το μέλλον αυτών των παιδιών; Για πρώτη φορά μια γενιά ελλήνων θα αναγκαστεί να ζήσει χειρότερα …
Το ξέρουν άραγε;
Τι κάνουμε γι’ αυτά τα παιδιά; Το ξέρουν άραγε πόσο δύσκολα είναι, πόσο δύσκολα θα είναι τα πράγματα σ’ αυτή την Ελλάδα που δεν παράγει, που δεν ξέρει να παράγει, που περιμένει και περιμένει το πλήρωμα, το τέλος του χρόνου … που κωλυσιεργεί, που δεν έχει ξεφύγει ακόμα από το μαύρο παρελθόν της, απ’ αυτό το περίεργο σκοτεινό, αυτοκαταστροφικό, σπαρακτικό παρελθόν της …
Το ξέρουν άραγε αυτά τα παιδιά;
Αυτά τα παιδιά που ζουν με τους γονείς τους μέχρι τα τριάντα και τα σαράντα, σε μια σχέση εξαρτητική, συμβιωτική … Δεν βγαίνουν απ’ το σπίτι, δεν μαζεύονται δύο, τρία, τέσσερα μαζί, να μοιράζονται το ενοίκιο, ν’ αρχίσουν να δουλεύουν νωρίς, ν’ αρχίσουν να είναι υπεύθυνα για τη ζωή τους νωρίς …
Όλα έτοιμα, όλα ιδανικά, το φαγητό της μαμάς, τα λεφτά του μπαμπά, όλα πρέπει να είναι έτοιμα, κάποιος άλλος να καθαρίζει να σκουπίζει να προσέχει, μπορούν ελεύθερα να πατούν τους τοίχους του σχολείου, να καταστρέφουν τις καρέκλες, τα θρανία, να κοροϊδεύουν και να ενοχλούν τους συμμαθητές τους, ανώνυμοι, αν και έχουν όνομα, αφού κανείς δεν τους βλέπει, αφού κανείς δεν μπορεί να τους βρεί, να τους δει, να τους τιμωρήσει, αφού δεν υπάρχουν συνέπειες, αφού δεν υπάρχουν όρια, αφού η λειτουργία του σχολείου δεν είναι τόσο γόνιμη, δεν είναι … γονική, δεν είναι συνεπής, δεν είναι διαρκής, δεν είναι εμπνευσμένη, δεν είναι μεγαλειώδης, αλλά κακόμοιρη, ασήμαντη, μικρή,
αφού το θέμα των σχέσεων, το θέμα της κοινωνικής αρμονικής συμβίωσης, το θέμα του σεβασμού και της αποδοχής έρχεται δεύτερο, έρχεται τρίτο, έρχεται τελευταίο …
Στο σπίτι τα πράγματα είναι αλλιώς
Οι γονείς μας είναι εκεί για μας, είναι υπεύθυνοι για μας, εμείς είμαστε ακόμα παιδιά, ανεύθυνα, άνευ ευθυνών, χωρίς ευθύνη, χωρίς ευθύνες βρε παιδί μου, πως αλλιώς να το πω; Οι γονείς μας είναι εκεί για μας.
«Κι εσείς δάσκαλοι και καθηγητές αφήστε μας εμάς τα παιδιά ήσυχα. Άλλωστε στο τέλος τέλος δεν είστε παρά ένα ακόμα κομμάτι του τείχους …»
Ένα ακόμα κομμάτι του τείχους … Ένα τείχος που περιορίζει την ελευθερία μας. Μέρος του τείχους είστε κι εσείς, η γνώμη σας, οι γνώμες σας, οι χαρακτήρες σας, η αγάπη σας και οι συμβουλές σας, οι αξιολογήσεις σας.
Είστε αυστηροί, δεν ξέρετε, δεν ενδιαφέρεστε αληθινά, δεν μας εμπνέετε, δεν μας εμπνέετε αρκετά … Γι’ αυτό κλείνουμε τα σχολεία. Στο σπίτι είναι αλλιώς. Οι γονείς μας είναι εκεί για μας, είναι υπεύθυνοι για μας, εμείς είμαστε ακόμα παιδιά, ανεύθυνα, άνευ ευθυνών, χωρίς ευθύνη, χωρίς ευθύνες βρε παιδί μου, πως αλλιώς να το πω; Οι γονείς μας είναι εκεί για μας.
Κι έπειτα είναι και αυτοί που ποτέ δεν πατάνε σχολείο αλλά εμφανίζονται ξαφνικά όποτε υπάρχει κάποια ευκαιρία και θέλουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και φέρνουν αλυσίδες και λουκέτα και ξενυχτούν και πηδάνε τα κάγκελα και λένε διάφορα με θάρρος και θράσος και μαγκιά, απειλώντας, ξεσηκώνοντας, δρώντας,
κι εμείς άπραγοι, ουραγοί, ακόλουθοι, ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί για να ξεκουραζόμαστε πότε πότε, άλλωστε πώς να υψώσουμε ανάστημα απέναντί τους, πώς να ακουστεί η φωνή μας, που είναι η φωνή μας, έχουμε φωνή; …
(Παρακαλώ μπορείτε να χαμηλώσετε λίγο την τηλεόραση; Νομίζω ότι δεν ακούγομαι … Με ακούτε; … Ναι; … Ωραία … μπορούμε να μιλήσουμε λοιπόν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου